Donderdag ochtend 12 maart, deze ochtend reis ik samen met een collega van Villavibes af naar Oostenrijk, dat is het plan. Last minute ontstond dat ik mijn hobby en bijbaan voor 1 week alsnog op zou pakken dit seizoen; ski gids en reisleiding voor een groep van 60 man.
Ik heb een onderbuik gevoel; is het wel verstandig om 60 mensen bij elkaar te brengen in deze omstandigheden, die intens met elkaar in een bus zitten op vrijdag nacht, boven op elkaar gaan apres-skiën, ontbijten, dineren..
Ik bereid een bericht voor die ik met de eigenaresse wil delen die ochtend; moeten we wel gaan? Ik bel eerst mijn collega die al onderweg is om ergens te carpoolen met mij. Die is nuchter en ziet minder gevaar, een prettige houding waar ik normaliter me helemaal in kan vinden.
Tja, de feiten op deze ochtend zijn geen aanleiding om niet te gaan. En mijn rol is belangrijk; ik ben eind verantwoordelijk op locatie voor deze groep. Toch fluistert mijn gevoel iets anders..
Goed, ik laad de ski’s in en ontmoet mijn collega nabij Duisburg. We beluisteren onderweg de pers conferentie s’middags; ook daar nog geen negatieve reis adviezen. Contact met kantoor; ‘so far so good’. Maar is het wijsheid?! Gevoelsmatig klopt er iets niet voor me, ik krijg ‘m nog niet te pakken.
10 min voor aankomst op bestemming in Oostenrijk, na 1000 km rijden, komt het bericht door van de Oostenrijkse regering; alle ski gebieden worden gesloten. Het seizoen zal definitief 15 maart sluiten. Ik kijk mijn collega aan; dit voelde ik dus. We konden niet anders dan wel vertrekken, dit is even wat het is. We lopen het hotel in, we zien het spier witte gezicht van de eigenaresse; die enkele seconden daarvoor gesommeerd is om haar hotel dat weekend te sluiten; zij had nog zeker ruim een maand volle bezetting, bedrijvigheid, omzet op de planning; alles moet geannuleerd worden. Ze is sprakeloos en wij ook.
We nemen plaats aan een tafeltje in het restaurant van het hotel, bestellen een biertje, na zo’n rit bijzonder smaakvol. Ik bel de eigenaresse van villavibes; geen goed nieuws; het hotel gaat echt dicht, we kunnen hier geen 60 gasten meer ontvangen.
Wij eten wat, in stilte en vast geklemd aan onze mobiele telefoon voor de laatste berichten. Vreselijk. Naast ons een Nederlands stel; die geloven ons niet, prima, succes ermee.
Diezelfde avond bevestigd het hotel aan het hoofdkantoor van villavibes dat de groep niet ontvangen kan worden. Villavibes schakelt snel en informeert de groep die nog geen 24 uur later in een bus vol goede vibes onderweg zou zijn.
Wij bestellen die avond een goede fles wijn in het hotel.. we moeten even schakelen. De routine en ‘vibe’ om binnen 24 uur alles in orde te maken op locatie om een groep te ontvangen die heerlijk een week plezier gaat maken, moeten we loslaten. Als reisleiding sta je enorm ‘aan’, snel schakelen en flink energie en gas geven de eerste dagen ea op de rit te zetten, we waren er klaar voor en hadden er enorme zin in. De volgende dag wordt er intensief gecommuniceerd met kantoor, er leven veel vragen, begrijpelijk, wij doen wat we kunnen doen op locatie en gaan uiteindelijk ook de berg op.
Ik merk dat ik enorm vrede heb met hoe de dingen verlopen; mijn gevoel was niet OK bij het samen brengen van 60 man in deze fase. Het is wel schakelen, maar dit voelt beter voor de algehele gezondheid van elkaar.
Wij mogen rechtsomkeert maken. Heel eerlijk; de berichten vanuit Nederland; liever ben ik in de bergen, in de buitenlucht, in deze deels letterlijk en figuurlijk groene zone; energie trekken uit de immense prachtige natuur.
De ski liften worden steeds leger, de pistes ook. Ik geniet van iedere meter skien; het zijn mijn eerste meters dit seizoen en direct de laatste. Mijn collega en ik zetten de reis terug in; op het gemak. Beiden duidelijk geen haast om thuis in quarantine te gaan. We stoppen nog even bij een Oostenrijkse supermarkt; geen gekte hier.
Gaan we erin mee? Kopen we allebei een pak wc papier? ‘Waarom?’ vraag ik me af. Nemen we een positie in vanuit angst/ slachtoffer; of vanuit kracht / vertrouwen? Dit laatste is ZO ontzettend nodig in deze tijd, in deze fase.
Dit alles gebeurt met een reden, een reden die uiteindelijk iets goeds zal brengen, voor de wereld, voor een ieder. Ik geloof hier in. Hoe heftig, enorm heftig de gevolgen momenteel voor vele branches, mensen, ouderen, alleenstaanden ook zijn. Ook in mijn directe omgeving.
Het doet een beroep op de ware ziel en aard van een ieder. Denk je aan jezelf vanuit tekort en angst; ‘krijg ik wel mijn geld terug van dit of dat, ik moet stapels wc papier hebben en hamsteren, ik, ik, ik’.
Of ‘voel’ je? Maak je verbinding met je hart? Waar je ziel je aan geeft; ‘wat of waar kan ik nu bijdragen, wie of wat heeft mij nodig, waar kan ik delen, voor wie kan ik er zijn, hoe beschermen we elkaar in deze situatie, hoe kan ik mijn liefde nu delen in welke vorm dan ook’.
De ego’s vs stralende zielen worden direct zichtbaar voor mij. Het maakt niet uit. Ik kies voor vertrouwen, ik weet en voel dat er genoeg is voor iedereen, ik wil helpen, waar kan ik dienen?
Waar ben ik nodig, waar is de kracht nodig die ik gedurende 24 uur in de bergen op heb mogen doen?
Intense dankbaarheid voel ik.. en ik wil deze delen. We moeten het samen doen, we gaan het samen doen. We kunnen dit, we hebben allemaal die waanzinnige kracht, zoals die immense bergen in de Alpen. Het is aan jou of je daar nu een beroep op doet; vanuit vertrouwen; contact maakt met je ziel, je hart.
Juist die energie heeft de wereld nu nodig..
